Luxemburg

Dag 1:

"Kolenmijn in Beringen, die is wel kek" kwam Arjen naar mij toe. Na wat foto's bekeken te hebben was ik ook overtuigd, alleen niet van hoe het afgezet was. Aangekomen werd mijn twijfel bevestigd, het was namelijk helemaal afgebakend met hekken en omringd door een zwembad, winkelcentrum en een avonturenberg (die wel echt gaaf was). Na beslist te hebben dat we beter terug kunnen komen op een rustigere dag zetten we onze reis verder naar: Baschleid, niet zo zeer door het dorpje zelf. Maar door het meer wat is gevormd door de stuwdam bij Esch sur Sure (waar we een afgelopen trip zijn geweest) waardoor de het waterniveau een stuk hoger kwam te liggen.

Na eerst de verkeerde afslag genomen te hebben op Rue de Barrage kwamen we op de inham waar ik juist niet heen wilde omdat die veel bezocht werd. Weer terug de auto in naar de goede inham, zandpad, geen probleem totdat we een bocht niet om konden kijken, toen werd het een beetje sketchy. En het was sketchy. Ikzelf zou het wel gedaan hebben, maar misschien de voorzichtigheid van Arjen zou mijn Opel Combo uit 2001 z'n leven gespaard hebben. We zullen het nooit weten. Net voor de bocht waar het sketchy werd hebben we de auto geparkeerd van waaruit ik dit nu schrijf.

Eindelijk beneden na 1km gelopen te hebben was het precies de plek die ik mij had voorgesteld: geen man te bekennen, wel een stijger en blauwgrijzig water van het steengruis erin. Na wat gezwommen en stoneskipping gedaan (waar Arjen zn vinger aan opengehaald heeft, waarvoor ik hem nog zo voor gewaarschuwd had) gingen we terug naar boven om te eten. Toen ik de etenskrat uit de auto wilde pakken zat alles onder de boter omdat deze gesmolten was. Neem NOOIT een pakje boter mee.

Na broodjes gegeten te hebben en naar beneden voor wat foto's te maken geweest te zijn keerde we terug naar de auto bij iets na zonsondergang. Naar een wonderbaarlijk veld en bos vol vuurvliegjes. We verheugde ons zo er op een astro-foto met in de voorgrond het granenveld vol chemisch groene vuurvliegjes, totdat we er achterkwamen dat die rotbeesten alleen licht uitschijnen bij zonsondergang. Geen wonder dat ik nog nooit een foto die ik gedachte had voorbij heb zien komen.

Dag 2:

De wekker gaat, ik als slaapkop snooze hem 3 keer totdat het 8:15 is, verbrand bijna mijn poten (lekker brabants) aan de zijkant van de auto waar al sinds 6 uur vol de zon op zit te schijnen. Daarna prop een broodje met speculoos in mijn mond en wij zijn weg. Terwijl we achteruit de spot wegrijden vraag ik aan Arjen: "Heb je alles opgeruimd of heb je nog iets op het dak liggen", wanneer Arjen het confirmed zetten we route naar de auto begraafplaats net over de grens in België waar in de oorlog de Amerikanen hun auto's hebben achter gelaten. Aangekomen stap ik de auto uit en zie ik dat Arjen zijn handdoek tóch niet heeft opgeruimd en we zojuist hebben rondgereden met een groot zeil met 2 Bengaalse tijgers erop. Langs de grote weg schieten we de heuvel omhoog waar duidelijk aan te zien was dat meer mensen de spot hebben bezocht. We liepen het bos en komen alleen een paar autobanden tegen en raamlijsten van chroom die net zo goed gister uit de fabriek gerold konden zijn. Waar zijn de auto's ? Nou na even snel gegoogled te hebben komen we tot de veronderstelling dat de burgemeester in 2010 de hele zooi heeft laten weghalen puur om de reden waarom wij er ook zijn: de plek bezoeken. Terwijl we terug over de heuvel naar beneden proberen te sneaken word het het meer een glijbaan voor mij en glijd heel de heuvel lekker naar beneden.

We zetten ons tijgerzeil naar Esch sur Alzette waar een verlaten mijn is. Na paar keer eromheen gereden te zijn dachten we dat het echt niet ging werken. Qua hek was het geen issue alleen het was packed met mensen. We bleven de grote muur volgen aan de andere kant richting Frankrijk en zetten de auto neer bij de Lidl, en terwijl we uitstappen om te voet een ingang te zoeken zien we kindje rijden op zijn fiets aan de andere kant van het spoor, we volgden het hek en komen erachter dat je er gewoon om heen kan lopen. We pakken onze spullen en lopen langs het spoor tot de spoorbrug, wachten te er geen auto's aankomen en steken snel over. We klimmen een uitkijktoren in en vanuit daar spotten we een gebouw. Het is meteen het gebouw met de wel bekende foto: de hoppers met daaronder helemaal blauw water. Na het wel gezien gehad te hebben gaan we terug waarbij ik bij mijzelf denk "Ik kan u wel de GoPro op mijn hoofd terug in de tas doen". Doe ik het toch niet, you never know right? Nou net of ik het wist, ik sta op het midden van de brug en zie in de verte een trein aan komen en ren als een malle terug en schiet achter een bosje, namelijk als ik doorgerend was stond ik direct naast het spoor midden in het zicht. Hierbij de video: https://www.youtube.com/watch?v=q862ZIF1F8Q&feature=youtu.be

Na voor €1,23 12 karamel puddinkjes gehaald te hebben gaan we terug Luxemburg in richting Eternach waar ik met de scouting al geweest was. Na het parkeren (waar het net leek of er iets gratis was, zo druk was het) Gingen we kijken of we in de rivier konden zwemmen maar die was door de hitte ook maar kniehoogte diep. Na de smalle gang de Perekop omhoog en omlaag gegaan te zijn moesten we toch even de plateau rots checken. Na een stuk verkeerd gelopen te zijn omdat ik dacht dat de Müllertal trail de verkeerde kant op zou wijzen hadden we hem toch gevonden. Door de smalle gangen en ladders omhoog beklommen te hebben kwamen we boven aan. Ik ging meteen op de rots staan met de 10 meter drop, en Arjen 10 meter van de rand af. Na een aantal foto's van een leuke stelletje opa en oma gemaakt te hebben stapten we weer in de stikhete auto. Eerst was de bedoeling om ergens in de buurt te overnachten maar helemaal bezweet maakte we de keuze om weer naar de zelfde plek te gaan als de nacht ervoor. Toen ik Arjen overgehaald te had toch het stijle pad naar beneden te volgen (met zelf mijn twijfels) zodat we niet iedere keer 1 km hoeven te lopen om te zwemmen, keerde we na 15 minuten weer terug omdat ik nog meer muggen op mijn been dan de keer dat ik met Jessie ging foto's maken. Met mijn dikke 4 wiel aangedreven Landrover Defender (in mijn dromen) gaan we de sketchy klim weer omhoog. Wat ik dacht dat bijna onmogelijk zou zijn, haalt hij met gemak en laat mij weten dat hij helemaal klaar is voor volgende avonturen. Met rijst en stoofvlees achter mijn kiezen ga ik even liggen wat al snel uit de hand liep naar een wel verdiende nachtrust van bijna 10 uur.

Dag 3:

Na de verfrissende ochtend duik genomen te hebben rijden we richting huis. Na goede herinneringen, verhoogde dosis adrenaline en Arjen die zijn koningin mier heeft gevonden waarmee hij zijn kolonie gaat stichten ben ik een wel tevreden man.